“Ik kwam pas vooruit toen ik stopte met doorduwen.”
Jeroen - zelfstandig ondernemer.
Al jaren runt hij zijn eigen bedrijf in de creatieve sector. Het begon ooit klein, met een paar klanten en veel enthousiasme. In de eerste jaren werkte hij dag en nacht. Alles draaide om groei, kansen grijpen en het vertrouwen van zijn klanten winnen. Zijn dagen waren gevuld met afspraken, telefoontjes, e-mails en het aansturen van een klein team. En hij hield ervan. Tenminste, dat dacht hij.
Langzaam begon hij te merken dat er iets knaagde. Hij voelde zich vaker leeg aan het eind van de dag. Zijn concentratie verslapte, hij werd prikkelbaar en merkte dat hij steeds vaker belangrijke dingen vergat. Toch ging hij door. Doorduwen was wat hij altijd had gedaan. Als iets zwaar werd, zette hij zich er gewoon overheen. Hij zag het als discipline. Als wat er nodig was om ondernemer te blijven.
Tot hij op een ochtend wakker werd en zich simpelweg niet kon bewegen. Het was alsof zijn lijf op de rem stond. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Alles was troebel. Hij kon zijn gedachten niet meer ordenen, kreeg niets uit zijn handen en voelde zich volledig uitgeput. Die dag bleef hij thuis. De dag erna ook. En de dagen daarna. Hij begon zich zorgen te maken. Was dit een burn-out? En zo ja, wat moest hij dan?
Via een vriend hoorde hij over MHC. Hij was sceptisch. Coaching klonk vaag en zweverig, en bovendien had hij het gevoel dat hij zelf zijn boontjes moest doppen. Toch vulde hij het contactformulier in. Niet omdat hij er vertrouwen in had, maar omdat hij even geen beter idee had.
Tijdens de eerste kennismaking viel er iets op. Het gesprek voelde niet als een intake, maar als een rustig onderzoek. Er werd niet gevraagd naar zijn omzetdoelen of time management. In plaats daarvan ging het over zijn ritme, hoe zijn hoofd werkte, hoe hij zijn grenzen herkende, of juist niet. Het ging over zijn eigen tempo. Over wie hij eigenlijk geworden was in de loop van de jaren.
Hij besloot te starten. In het begin vooral omdat hij ergens op hoopte, niet omdat hij er echt in geloofde. Maar al na twee weken merkte hij verschil. Niet omdat alles opeens beter ging, maar omdat er ruimte kwam. Het voelde alsof hij eindelijk stil mocht staan zonder schuldgevoel. Zijn begeleider werkte niet met kant-en-klare antwoorden, maar stelde scherpe vragen. Vragen die hem confronteerden, maar ook verder hielpen.
Het grootste inzicht kwam toen hij zich realiseerde dat hij al die jaren had gedacht dat hij sterk was omdat hij dóórging. Terwijl zijn kracht juist lag in het even níet doorgaan. In het luisteren naar signalen. In het leren kennen van zijn eigen ritme. In het erkennen dat je niet alles zelf hoeft te dragen. Dat het geen zwakte is om bij te sturen. Sterker nog, dat dat juist leiderschap is.
De weken vorderden. Hij begon opnieuw structuur aan te brengen in zijn dagen, maar dit keer afgestemd op zijn energie. Hij ging anders om met zijn werkdruk. Plande bewuster. Nam weer rustmomenten serieus. En vooral: hij bouwde opnieuw vertrouwen op in zichzelf. Niet als harde werker, maar als iemand die keuzes maakt die kloppen.
Het traject bij MHC was voor hem geen wondermiddel. Het was een stevige spiegel, maar ook een plek van rust en helderheid. Een plek waar hij niet hoefde te presteren. Waar hij gewoon mocht aankomen zoals hij was. En van daaruit opnieuw mocht beginnen.
Nu, een paar maanden later, werkt Jeroen nog steeds met evenveel toewijding. Maar het voelt anders. Hij weet wanneer hij moet gas geven en wanneer hij moet remmen. Hij weet beter wat hij aankan en waar hij grenzen moet trekken. En bovenal heeft hij iets teruggevonden wat hij onderweg kwijt was geraakt: ruimte. Voor zichzelf, voor zijn gezin, voor zijn creativiteit.
Jeroen zegt het zelf het liefst in één zin: “Ik kwam pas vooruit toen ik stopte met doorduwen.” Het is precies wat hij leerde. Dat echte vooruitgang niet altijd harder werken is. Soms is het stilstaan, kijken en dan pas weer gaan. En juist daarin vond hij zijn kracht terug.