"Er kwam rust in mijn hoofd en lijf"
Isabella – HR-verantwoordelijke bij een zorginstelling
Toen ik in maart van dit jaar voor het eerst bij MHC terechtkwam, was ik op. Niet op een dramatische manier, maar op die stille, sluipende manier waarop alles je zwaarder gaat vallen. Het begon met kleine dingen: niet meer helder kunnen nadenken, slecht slapen, minder zin om te sporten, sneller geprikkeld zijn. In mijn functie als HR-verantwoordelijke bij een grote zorginstelling had ik altijd veel op mijn bord, maar waar ik het voorheen allemaal vlot en gestructureerd aankon, leek mijn systeem nu overbelast. Elk mailtje voelde als een taak te veel. Elk gesprek als een extra kilo op mijn schouders.
Wat me uiteindelijk deed besluiten om hulp te zoeken, was geen grote crisis. Het was een simpel moment, op een doordeweekse dinsdagmiddag. Ik zat in een overleg, luisterde naar een collega, en ik voelde gewoon dat ik niets meer écht binnenkreeg. Alsof mijn hoofd vol zat met ruis. Ik glimlachte, knikte, noteerde iets, maar ik was er niet echt bij. Diezelfde avond typte ik op Google: ‘mentale begeleiding voor professionals’. Zo kwam ik bij MHC terecht.
Tijdens het eerste gesprek voelde ik meteen iets anders dan bij eerdere pogingen om hulp te zoeken. Geen standaardvragenlijst, geen afvinken van klachten, maar gewoon een kalm, menselijk gesprek. De coach vroeg niet alleen naar wat er ‘mis’ was, maar ook naar wie ik ben, hoe ik werk, wat mij normaal kracht geeft, en waar ik in mijn dagelijks leven tegenaan liep. Het voelde alsof iemand echt naast me kwam staan, niet tegenover me. Er werd niet aan mij gesleuteld, er werd naar me geluisterd.
Wat mij het meeste opviel in de eerste weken van het traject, was dat ik het gevoel kreeg dat ik weer mocht ademen. Alles hoefde niet ineens opgelost te worden. We gingen niet jagen op resultaat. We bouwden samen overzicht op. Dat begon met hele concrete stappen: hoe ziet mijn week eruit, waar zit mijn spanning, wat zijn momenten op een dag waar ik leegloop, en wat geeft juist energie?
Er kwam structuur in mijn hoofd. We maakten samen een ritme dat past bij mijn werk, mijn gezin en mijn behoefte aan rust. Voor het eerst in lange tijd hield ik me niet alleen bezig met alles wat ik moest doen, maar ook met de vraag: wat heb ik nodig om goed te kunnen blijven functioneren?
Wat me persoonlijk heel erg hielp, waren de reflectiemomenten die tussen de sessies door ingepland stonden. Geen zware zelfonderzoeken, maar gewoon korte, doelgerichte check-ins. Hoe voel ik me vandaag? Wat valt op? Waar loop ik in vast? Die momenten boden me houvast, juist in weken waarin het werk aan alle kanten trok. Het maakte het mogelijk om bij te sturen, voordat ik weer in oude patronen zou glijden.
Een van de grootste inzichten voor mij kwam eigenlijk pas halverwege het traject. Ik merkte dat ik in mijn werk vaak over mijn grenzen ging, niet omdat iemand dat van mij vroeg, maar omdat ik dat zelf normaal was gaan vinden. Altijd net iets langer blijven hangen in een gesprek, nog één keer je mail checken voor het slapen, of dat extra project toch maar oppakken omdat ‘niemand anders het doet’. Dat patroon was zo normaal geworden dat ik het niet meer doorhad. Mijn coach hielp me om die neiging te herkennen – en te begrenzen. Niet op een rigide manier, maar op een manier die bij mij past.
We hebben veel geoefend met het maken van keuzes die trouw zijn aan wat ik belangrijk vind. Dat betekende soms ook: nee zeggen, afremmen, of iets later opleveren. Dat was lastig in het begin. Maar hoe vaker ik het deed, hoe meer ik merkte dat ik er zelf rustiger van werd en dat collega’s er vaak meer begrip voor hadden dan ik dacht.
Wat me ook opviel, was dat de coaching niet alleen over werk ging. Natuurlijk, mijn werkdruk en verantwoordelijkheid speelden een grote rol in hoe ik me voelde. Maar er werd ook ruimte gemaakt voor mijn privéleven, voor de verwachtingen die ik van mezelf had als moeder, partner en vriendin. Voor het gevoel dat je altijd ‘aan’ moet staan, ook thuis. En voor het inzicht dat herstel niet alleen zit in rust nemen, maar ook in jezelf toestemming geven om gewoon even niets te moeten.
Na een aantal maanden merkte ik het verschil. Niet omdat alles ineens perfect liep de wereld bleef dezelfde wereld, mijn werk even druk als daarvoor maar omdat ík anders reageerde. Ik voelde beter aan wanneer ik vol begon te lopen. Ik kon mijn grenzen eerder aangeven, zonder schuldgevoel. Ik kon ‘nee’ zeggen zonder me zwak te voelen. En ik wist wat ik kon doen als het even te veel werd.
Wat mij vooral bijblijft van dit traject, is dat het me niet heeft veranderd, maar dat het me heeft teruggebracht naar wie ik eigenlijk ben. Ik was niet iemand die constant over haar grenzen ging. Ik was iemand die vanuit betrokkenheid, verantwoordelijkheid en zorg steeds een beetje opschoof, tot ik mezelf kwijt was geraakt in het geheel. De coaching bij MHC hielp me om weer terug te keren naar mijn eigen ritme. Naar mijn eigen stem.
Ik voel me nu niet alleen rustiger, maar ook steviger. Ik weet dat ik nog steeds een drukke baan heb. Ik weet dat het leven hectisch blijft. Maar ik heb het gevoel dat ik nu beter gewapend ben niet door harder te werken, maar door beter voor mezelf te zorgen.
Achteraf gezien was dit traject voor mij geen ‘extraatje’ of luxe, maar een noodzakelijke stap om te kunnen blijven functioneren in een wereld die veel vraagt. Het gaf me niet alleen inzicht, maar ook gereedschap. Niet alleen rust, maar ook richting. En het mooiste is: ik heb dat nu zelf in handen.
Voor iedereen die twijfelt of dit nodig is: ik begrijp je. Ik twijfelde ook. Ik dacht dat het wel weer over zou gaan, dat ik gewoon even moest doorzetten, wat minder moest zeuren. Maar doorgaan zonder stilstaan is geen kracht. Het is uitputting in vermomming. Soms is stilstaan het krachtigste wat je kunt doen.
En soms is het precies dat moment van stilstaan dat je weer vooruitbrengt. Zoals het bij mij deed. In mijn hoofd én in mijn lijf.