"Ik kreeg eindelijk weer overzicht."
Eva – Projectleider in de publieke sector
Toen Eva zich voor het eerst bij ons meldde, was het niet omdat ze helemaal was vastgelopen. Integendeel. Ze functioneerde nog steeds goed. Deadlines werden gehaald, haar team draaide, en van buitenaf leek het alsof alles onder controle was. Maar van binnen was het al een tijd aan het broeien.
Ze was al jaren projectleider binnen een grote overheidsorganisatie. Het werk was complex, de belangen groot, en de druk constant aanwezig. Eva had geleerd om door te zetten, om verantwoordelijk te zijn en om altijd overzicht te houden maar dat overzicht begon haar langzaam te ontglippen. Ze merkte dat ze steeds vaker dingen vergat, slechter sliep en snel geïrriteerd raakte. Privé trok ze zich terug. En hoewel niemand haar erop aansprak, voelde ze het zelf steeds sterker: dit gaat niet goed.
Toen ze bij ons kwam, was ze vooral op zoek naar helderheid. Niet naar therapie, geen groot plan, maar gewoon: iemand die meekeek, vragen stelde, haar hielp scherp te krijgen waar de knel zat en wat er nodig was om het tij te keren.
Tijdens de eerste kennismaking vertelde Eva dat ze het gevoel had alsof haar hoofd “altijd aan” stond. Er was nooit rust. Zelfs op vrije dagen bleef haar brein doorrazen. Ze had moeite met ontspannen, en het idee om een tijd niks te doen voelde eerder bedreigend dan bevrijdend. Ze wist: als ik zo doorga, raak ik de grip kwijt. Niet alleen op mijn werk, maar ook op mezelf.
We begonnen met het in kaart brengen van haar ritme. Hoe haar dagen eruitzagen, waar de piekmomenten zaten, wat haar energie kostte en wat haar eventueel ook iets teruggaf. Het werd al snel duidelijk dat Eva vrijwel nergens ruimte had om op te laden. Haar agenda zat vol, haar mailbox liep over, en ze voelde zich schuldig als ze niet reageerde op een verzoek van een collega ook al was het ’s avonds of in het weekend.
Wat haar meteen opviel in onze begeleiding, was de rust. Geen checklists of opdrachten die “moesten”. Geen oordeel. Wel gerichte vragen, scherpe spiegels en steeds weer de uitnodiging: wat wil jíj eigenlijk? Waar verlang je naar? Wat wil je dat dit werk jou brengt en wat ben je kwijtgeraakt onderweg?
In de eerste weken werkten we aan het terugbrengen van overzicht. Niet door dingen op een to-dolijst te zetten, maar door ruimte te maken. Ruimte in haar dag, maar ook in haar hoofd. We hielpen haar keuzes te maken. Om prioriteiten helder te krijgen, maar vooral: om weer eigenaar te worden van haar eigen grenzen. Niet vanuit hardheid, maar vanuit helderheid.
Eva ontdekte dat haar grootste struikelblok niet het werk zelf was, maar haar neiging om zich verantwoordelijk te voelen voor alles en iedereen. Ze wilde dat het goed ging met haar team. Ze wilde haar leidinggevenden niet teleurstellen. En ze wilde zelf ook gewoon goed blijven presteren. Maar in die loyaliteit naar iedereen om haar heen, was ze zichzelf kwijtgeraakt.
Samen onderzochten we hoe die patronen waren ontstaan. Waar ze vandaan kwamen. Hoe ze haar hielpen en wanneer ze haar onderuit haalden. In plaats van die patronen te “fixen”, leerden we ze te herkennen. We brachten ze in beeld, bespraken wat ze opriepen, en Eva leerde stap voor stap hoe ze zichzelf daar losser van kon maken.
Wat daarbij hielp, waren de kleine veranderingen in haar weekstructuur. Niet alles omgooien, maar juist slimme keuzes maken. Eén dag per week zonder overleggen. Twee avonden per week echt vrij. Grenzen stellen in haar communicatie duidelijk, maar vriendelijk. Haar agenda werd niet leger, maar overzichtelijker. En daarmee werd ook haar hoofd rustiger.
Na een paar maanden merkte Eva dat ze weer beter sliep. Ze voelde zich minder snel overprikkeld. Ze had weer ruimte om haar werk inhoudelijk leuk te vinden niet alleen “te managen”. En misschien wel het belangrijkste: ze voelde zich weer de baas over haar eigen tijd en aandacht.
We hebben het ook gehad over terugval. Over wat er gebeurt als de druk ineens weer oploopt, of als oude reflexen terugkomen. In plaats van daar bang voor te zijn, leerden we Eva hoe ze het kon herkennen. En hoe ze dan kon bijsturen zonder dat het meteen een crisis werd.
Toen we richting afronding gingen, bespraken we waar ze nu stond. Ze had meer rust. Meer grip. Maar ook een ander soort energie. Geen opgefokte drive, maar kalme daadkracht. Ze wist beter wat ze nodig had en hoe ze dat kon organiseren zonder zichzelf weg te geven.
“Het is alsof ik de ruis uit mijn hoofd heb gehaald,” zei ze op een dag. “En in plaats daarvan weer ruimte heb om écht te denken. Echt te voelen. En van daaruit keuzes te maken.”
Eva’s verhaal is niet uitzonderlijk. Het is juist herkenbaar. Het laat zien dat je niet hoeft te wachten tot je instort om hulp te zoeken. En dat begeleiding niet altijd zwaar hoeft te zijn. Het kan helder zijn. Rustig. Menselijk. Precies afgestemd op waar jij staat en wat je nodig hebt.
Bij MHC geloven we niet in protocollen of programma’s. We geloven in mensen. In wat er mogelijk wordt als iemand naast je staat die met je meekijkt, je uitdaagt én ondersteunt. Eva heeft die stap gezet en heeft zichzelf daarin teruggevonden.
En dat is waar het ons om gaat. Niet om ‘beter worden’. Maar om jezelf weer terugvinden in alles wat je draagt. Zodat je weer vooruit kunt. Op jouw manier. In jouw tempo.